ხუთშაბათი, 28.03.2024, 17:20
http://roma.ge
მთავარი რეგისტრაცია შესვლა
მოგესალმები, სტუმარი · RSS
[ ახალი შეტყობინებები · მონაწილეები · ფორუმის წესები · ძებნა · RSS ]
მეზღვაურთა გაერთიანებული ფორუმი » ☜♡☞ მეზღვაურთა ფორუმი ☜♡☞ » ☜♡☞ მედიცინა, კულინარია და დიეტა ☜♡☞ » სამედიცინო ენციკლოპედია
სამედიცინო ენციკლოპედია
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:25 | შეტყობინება # 391
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
თავის თმიან ნაწილზე, წვერ-ულვაშის მიდამოში ან სადა კანზე წარმოიქმნება ოვალური ან მრგვალი, ბაცი წითელი, 2-3-სმ-იანი და უფრო დიდი დიამეტრის მკვეთრად შემოფარგლული ანთებითი კერა, რომელიც საკმაოდ არის შემაღლებული გარემომცველი საღი კანიდან. კანი ამ ადგილას ინფილტრირებულია, დაფარულია ფოლიკულური პუსტულებით (ჩირქოვანი ბუშტუკებით), საიდანაც ხელის დაჭერისას, ისე, როგორც საცერიდან, გამოდის ჩირქოვანი სითხე. ზედაპირი ალაგ-ალაგ სქელი ქერქით იფარება. დაზიანებულ კერაში თმა მორყეულია და ადვილად ძვრება. დაავადებას ზოგჯერ თან სდევს ტემპერატურის მომატება, საერთო სისუსტე, ლიმფური კვანძების გადიდება.
მიკროსკოპიული გამოკვლევის დროს თმაში ჩანს სპორების მცირე ნაწილი. ეს სპორები ძეწკვისებურად არის განლაგებული და გარედან ეკვრის თმის ღერს.

მიკროსპორია
მიკროსპორიის წყაროა დაავადებული ადამიანი და ცხოველი (უმეტესად - ძაღლი და კატა). დაავადება აზიანებს სადა კანს, თავის თმიან მიდამოს, ძალიან იშვიათად - ფრჩხილებს. დაავადება ზერელე ხასიათისაა. ღრმა ფორმა იშვიათია. მიკროსპორიით უმეტესად სასკოლო ასაკის ბავშვები ავადდებიან. სქესობრივი მომწიფების პერიოდში დაავადება, ჩვეულებრივ, თავისთავად გაივლის. მიკროსპორია მოზრდილებს, წესისამებრ, მხოლოდ სადა კანს უზიანებს.
დაზიანებულ არეში 2-სმ-იანი ან უფრო დიდი დიამეტრის მრგვალი, მკვეთრად შემოფარგლული კერა ჩნდება. მისი ზედაპირი ძალიან წვრილი ქერცლით არის დაფარული, თითქოს ფქვილი მოუყრიათო. ამ ადგილებში თმა გადატეხილია დაახლოებით ერთსა და იმავე დონეზე - კანის ზედაპირიდან 4-5 მმ სიმაღლეზე.
სადა კანის მიკროსპორია ვლინდება ცალკეულ ადგილებზე ვარდისფერი ლაქების სახით. ეს ლაქები საკმაოდ სწრაფად იზრდება, ზოგჯერ ერთმანეთს უერთდება და სხვადასხვა მოხაზულობის ფიგურებს ქმნის. ლაქების კიდეები ოდნავ შემაღლებულია. ზოგჯერ წარმოიქმნება კონცენტრირებული რკალები. რკალებს შორის ადგილები ნაკლებინტენსიური შეფერილობისაა, თვით რკალები კი ბაცი წითელია.

ფავუსი
ფავუსის გამომწვევი მხოლოდ ადამიანისთვის არის პათოგენური. დაავადება გადაედება უშუალო კონტაქტით, უფრო ხშირად კი გამომწვევით დაბინძურებული საგნების მეშვეობით. გაცილებით იშვიათია ცხოველისგან (თაგვისგან ან კატისგან) დასნებოვნება.
ფავუსი უმთავრესად ბავშვობაში იწყება, თუმცა შესაძლოა მოზრდილსაც დაემართოს. ის ნაკლებად კონტაგიოზურია, ვიდრე ტრიქოფიტია და მიკროსპორია. უმთავრესად თავის თმიან მიდამოს აზიანებს, ძალიან იშვიათად - სადა კანს. თავის თმიან ნაწილზე, მის ცალკეულ ადგილებზე ჩნდება ლამბაქის ფორმის მოყვითალო-მოჩალისფრო ქერქის გროვები. ეს ქერქი თავის თმიან ნაწილს ზოგჯერ ერთიანი ჯავშანივით ფარავს. ფავუსით დაზიანებული თმა კარგავს ნორმალურ ფერსა და ბზინვარებას, ნაცრისფერი ედება და შრება. დაზიანებულ ადგილზე თანდათანობით ვითარდება ნაწიბუროვანი ატროფია.
ფავუსით ფრჩხილების დაზიანება თავისუფალი კანიდან იწყება. ფრჩხილი სქელდება, ფერს იცვლის და დეფორმირდება, ხუნდება, მყიფე ხდება და იფშვნება.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:26 | შეტყობინება # 392
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
სოკოვანი დაავადების დიაგნოსტიკა და მკურნალობა
არსებობს სოკოვანი დაავადების დიაგნოსტიკის ლაბორატორიული მეთოდები, რომლებიც ამ დაავადების წინააღმდეგ სწორი სამკურნალო და პროფილაქტიკური ღონისძიებების ჩატარების საშუალებას იძლევა.
ლაბორატორიული გამოკვლევისთვის მასალას წარმოადგენს თმა, ქერქი, ქერცლი, ჩირქი, ფრჩხილი. პათოლოგიურ მასალაში მიკროსკოპიულად პოულობენ სოკოს ელემენტებს, სპორებსა და მიცელიუმის ძაფებს. მიკროსპორიის დროს მნიშვნელოვანია ლუმიესენციური მეთოდი.
მკურნალობა აუცილებლად ექიმმა დერმატოლოგმა უნდა დანიშნოს. მკურნალობა კომპლექსურია და გულისხმობს როგორც ზოგადი, ისე ადგილობრივი საშუალებების გამოყენებას. ზოგადი მკურნალობისთვის გამოიყენება ფართო სპექტრის (სოკოს სხვადასხვა სახეობაზე მოქმედი) ანტიმიკოზური საშუალებები. ზოგიერთი მათგანი სოკოს ზრდას აფერხებს (ფუნგისტატიკები), ზოგიერთი სოკოს სპობს (ფუნგიციდები). ზოგ შემთხვევაში ადგილობრივად ჯერ კერატოლიზური (რქოვანას გამლღობი) საშუალებები გამოიყენება, ფრჩხილის უმტკივნეულოდ (არაქირურგიული გზით) მოცილების შემდეგ კი ანტიმიკოზური მალამოები, ლოსიონები და სხვა. თავის თმიან მიდამოში ინფილტრირებულ-ჩირქოვანი ფორმის დროს ადგილობრივად, კერის სათანადო დამუშავების (ხელოვნური ეპილაციის) შემდეგ, ტარდება ანთების საწინააღმდეგო მკურნალობა, ხოლო ანთებითი მოვლენების ჩაცხრობის შემდეგ - ანტიმიკოზური.
მნიშვნელოვანია მკურნალობის პროცესის მონიტორინგი - აუცილებელია, სოკო-პარაზიტის არარსებობა მკურნალობის შემდეგ რამდენიმე საკონტროლო ლაბორატორიული გამოკვლევით დადასტურდეს. სოკო ადამიანის ორგანიზმში ნელა იზრდება, მკურნალობის შედეგი საკმაო ხნის შემდეგ ხდება თვალსაჩინო. ასე რომ, დაზიანებული მიდამოს ჯანსაღი იერი განკურნებას ჯერ კიდევ არ ნიშნავს. მკურნალობის შეწყვეტის შემთხვევაში მოსალოდნელია რეციდივი, განმეორებითი კურსის ჩატარებისას კი სავსებით შესაძლებელია საჭირო გახდეს ახალი ანტიმიკოზური პრეპარატის დანიშვნა, რადგან უკვე გამოყენებული უეფექტო ხდება.
ბავშვთა ასაკში სოკოვანი დაავადებების მკურნალობისას გათვალისწინებულ უნდა იქნეს ის ფაქტი, რომ ჯანმრთელ ბავშვს მიკოზი არ ემართება, ამიტომ მკურნალობის პროცესში უნდა ჩაერთონ ზოგადი პროფილის პედიატრი და ინფექციონისტიც.
პროფილაქტიკა გულისხმობს:
დაავადების აქტიურ გამოვლინებას (საჭიროების შემთხვევაში - ავადმყოფის იზოლაციას), მის დროულ და სრულფასოვან მკურნალობას;
სოკოვანი დაავადების თითოეული შემთხვევის ეპიდემიოლოგიურ ანალიზს მიკოზის კლინიკური ფორმის გათვალისწინებით; გამომწვევის სახეობისა და გავრცელების გზების შესწავლას მისი ლიკვიდაციის მიზნით;
დაავადების ხელშემწყობი ფაქტორების (ჭარბი ოფლიანობა, მიკროტრავმატიზაცია) აღმოფხვრას;
სანიტარულ-საგანმანათლებლო მუშაობას.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:26 | შეტყობინება # 393
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
მიკოპლაზმოზი
მიკოპლაზმოზი მწვავე ინფექციური დაავადებაა, რომელსაც მიკოპლაზმა იწვევს. მიკოპლაზმა მიკროორგანიზმია, რომელსაც სამედიცინო კლასიფიკაციაში შუალედური მდგომარეობა უჭირავს ბაქტერიებს, სოკოებსა და ვირუსებს შორის. მას დამოუკიდებლად არსებობა არ შეუძლია. პარაზიტობს მასპინძელი ორგანიზმის უჯრედებზე, საიდანაც საკვებად საჭირო ნივთიერებებს იღებს.
მიკოპლაზმა უმთავრესად ეკვრის ნაწლავების ეპითელიუმს, სასუნთქი და შარდსასქესო ტრაქტის ამომფენ ლორწოვან გარსს. აქედან გამომდინარე, ინფექციის კარიბჭეს რესპირატორული და შარდსასქესო ტრაქტის ლორწოვანი გარსები წარმოადგენს.
მიკოპლაზმის მრავალი სახეობა არსებობს, მაგრამ ადამიანისთვის პათოგენურია მხოლოდ ოთხი მათგანი, რომლებიც განსაკუთრებულ პირობებში დაავადებას იწვევენ. ერთ-ერთი მათგანი, Mycoplasma pneumonia, აზიანებს სასუნთქ სისტემას და იწვევს ყელის, ბრონქების, ფილტვების ანთებით დაავადებებს. დანარჩენი სამი - Mycoplasma genitalium, Mycoplasma hominis, Ureaplasma urealiticum - შარდსასქესო მიკოპლაზმოზის გამომწვევია (დღესდღეობით ამ დაავადებას მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს სქესობრივი გზით გადამდებ დაავადებებს შორის).
მიკოპლაზმა გადაეცემა:
სქესობრივი გზით;
ჰაერწვეთოვანი და საყოფაცხოვრებო გზით - მიკოპლაზმოზით დაავადებულთან უშუალო კონტაქტით, და საერთო მოხმარების საგნებით.
ინფიცირება ასევე შესაძლოა მოხდეს მუცლადყოფნის პერიოდში ან მშობიარობის დროს (მიკოპლაზმოზით დაავადებული დედისგან ახალშობილი სამშობიარო გზების გავლისას ინფიცირდება).

სიმპტომები და მიმდინარეობა. საინკუბაციო პერიოდი 4-დან 25 დღემდე გრძელდება (უმეტესად - 7-14 დღე). ინფექცია ვლინდება მწვავე რესპირატორული დაავადების, მწვავე პნევმონიის, აბაქტერიული ურეთრიტის ან გინეკოლოგიური ანთებითი დაავადებების სახით.
მწვავე მიკოპლაზმური რესპირატორული დაავადებისთვის დამახასიათებელია ექსუდაციური ფარინგიტი და რინოფარინგიტი. ავადმყოფის ზოგადი მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია, ტემპერატურა სუბფებრილურია.
მწვავე პნევმონია იწყება შემცივნებით, ტემპერატურის მომატებით, ზოგადი ინტოქსიკაციის სიმპტომებით. გასინჯვით და რენტგენოლოგიური გამოკვლევით მიკოპლაზმური პნევმონია ოდნავ თუ განსხვავდება მწვავე ბაქტერიული პნევმონიისგან.
უროგენიტალიური მიკოპლაზმოზი კლინიკურად თითქმის არ განსხვავდება სქესობრივი გზით გადამდები სხვა დაავადებებისგან (გონორეა, ტრიქომონოზი). ზოგიერთი ავადმყოფი არაფერს უჩივის, ზოგს, პირიქით, მკვეთრად აქვს გამოხატული სიმპტომები. ეს სიმპტომებია:
სასქესო ორგანოებიდან რძის შრატის მსგავსი გამონადენი;
გარეგანი სასქესო ორგანოების, ურეთრის დისტალური ნაწილისა და სხვა ლორწოვანი გარსების ქავილი;
ტკივილი მენსტრუაციის შუა პერიოდში ან ბოლოს და ყავისფერი გამონადენი მენსტრუაციამდე ან მის შემდეგ;
სისხლიანი ან ყავისფერი (ოვულატორული) გამონადენი მენსტრუაციებს შორის;
კანზე გამონაყარი;
ტკივილი ღვიძლის არეში, რომელიც ქოლეცისტიტს არ უკავშირდება;
აციებისადმი გადამეტებული მიდრეკილება.
სიმპტომები და მიმდინარეობა. საინკუბაციო პერიოდი 4-დან 25 დღემდე (უმეტესად 7-14 დღე) გრძელდება. ინფექცია მიმდინარეობს მწვავე რესპირატორული დაავადების, მწვავე პნევმონიის, აბაქტერიული ურეთრიტის ან გინეკოლოგიური ანთებითი დაავადების სახით.
მიკოპლაზმური მწვავე რესპირატორული დაავადებისთვის დამახასიათებელია ექსუდაციური ფარინგიტისა და რინოფარინგიტის განვითარება. ავადმყოფის ზოგადი მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია, ტემპერატურა სუბფებრილურია.
მწვავე პნევმონია იწყება შემცივნებით, სხეულის ტემპერატურის მომატებით, ზოგადი ინტოქსიკაციის სიმპტომებით. გასინჯვისა და რენტგენოლოგიური გამოკვლევის შედეგების მიხედვით მიკოპლაზმური პნევმონია მცირედ განსხვავდება მწვავე ბაქტერიული პნევმონიისგან.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:26 | შეტყობინება # 394
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
უროგენიტალური მიკოპლაზმოზი კლინიკურად თითქმის არ განსხვავდება სქესობრივი გზით გადამდები სხვა ეტიოლოგიის დაავადებებისგან (გონორეა, ტრიქომონოზი). ზოგიერთი ავადმყოფი არაფერს უჩივის, ზოგს, პირიქით, სიმპტომები მკვეთრად აქვს გამოხატული. ეს სიმპტომებია:
სასქესო ორგანოებიდან რძის შრატის მსგავსი გამონადენი;
გარეგანი სასქესო ორგანოების, ურეთრის დისტალური ნაწილის და სხვა ლორწოვანი გარსების ქავილი;
ტკივილი მენსტრუაციის შუაში ან ბოლოს და ყავისფერი გამონადენი მენსტრუაციამდე ან მის შემდეგ;
სისხლიანი ან ყავისფერი (ოვულატორული) გამონადენი მენსტრუაციებს შორის;
კანზე გამონაყარი;
ღვიძლის არეში ლოკალიზებული ტკივილი, რომელიც არ უკავშირდება ქოლეცისტიტს;
გაციებისადმი მომეტებული მიდრეკილება.
მიკოპლაზმოზი და ორსულობა
ორსულობისას მიკოპლაზმური ინფექცია, წესისამებრ, მწვავდება და იწვევს გართულებებს, მათ შორის - ორსულობის ნაადრევ შეწყვეტას და მკვდარშობადობას.
საბედნიეროდ, გარდა იშვიათი გამონაკლისისა, მიკოპლაზმა არ აზიანებს ნაყოფს - პლაცენტა საიმედოდ იცავს ბავშვს ინფექციისგან, მაგრამ მიკოპლაზმით გამოწვეული ანთებითი პროცესი საშოს კედლებიდან და საშვილოსნოს ყელიდან შესაძლოა სანაყოფე გარსზე გადავიდეს. ამ შემთხვევაში გარსი გაიხევა, სანაყოფე წყლები დაიღვრება და დაიწყება ნაადრევი მშობიარობა. მიკოპლაზმოზის დროს ნაადრევი მშობიარობის რისკი 2-3-ჯერ იმატებს. ახალშობილი შესაძლოა დაინფიცირდეს დაავადებული დედის სამშობიარო გზების გავლისას.
მშობიარობის, აბორტის, საკეისრო კვეთის შემდეგ მიკოპლაზმა საშვილოსნოში მწვავე ინფექციურ პროცესს - ენდომეტრიტს იწვევს. ენდომეტრიტი მშობიარობის შემდგომი პერიოდის ყველაზე ხშირი და საშიში გართულებაა.
მიკოპლაზმოზით დაავადებული ქალი უჩივის შარდსასქესო გზებიდან გამონადენს, ზომიერ ქავილს, შარდვის დროს უსიამოვნო შეგრძნებას, სქესობრივი კავშირის დროს ტკივილს. ეს შეგრძნებები პერიოდულად ძლიერდება, შემდეგ თავისთავად სუსტდება და თითქმის შეუმჩნეველი ხდება.

მიკოპლაზმოზი და ბავშვები
ბავშვებში მიკოპლაზმოზი რამდენადმე განსხვავებულად მიმდინარეობს. უმთავრესად ბრონქული ხე ზიანდება, რაც ხორხის, ცხვირის, ბრონქებისა და ფილტვების ანთებას იწვევს. პროცესის ინტენსივობა ბავშვის იმუნური სისტემის მდგომარეობაზეა დამოკიდებული. სუსტი ბავშვები უფრო ხშირად და მძიმედ ავადმყოფობენ.
ბავშვი მიკოპლაზმით შეიძლება დაინფიცირდეს საბავშვო ბაღში, სკოლაში, ნებისმიერ სხვა ხალხმრავალ კოლექტივში. ამ შემთხვევაში მიკოპლაზმა ჰაერწვეთოვანი გზით გადაედება. ინფიცირდებიან მხოლოდ ის ბავშვები, რომელთაც იმუნური სისტემა ამ დროისთვის ძალიან აქვთ დასუსტებული. ინფიცირების შედეგად უმეტესად ბრონქიტი ვითარდება, თუმცა არც ფილტვების ანთებაა გამორიცხული. აშშ-ში ბავშვთა ბრონქიტი ათიდან 4 შემთხვევაში მიკოპლაზმური წარმოშობისაა. მიკოპლაზმური ბრონქიტის დროს ყველაზე სახასიათო სიმპტომია გახანგრძლივებული (ორ კვირაზე ხანგრძლივი) ხველა.
ბრონქული ასთმის დროს მიკოპლაზმით ინფიცირება ასთმური შეტევების გახშირებას განაპირობებს. მიკოპლაზმოზის მკურნალობის შემდეგ ბავშვს ბრონქული ასთმის შეტევები დიდხანს აღარ ემართება.

დიაგნოსტიკა. მიკოპლაზმოზის დიაგნოსტიკა საკმაოდ ძნელია - სპეციფიკური სიმპტომები არ არსებობს, მიკოპლაზმა კი იმდენად პატარაა, რომ ჩვეულებრივი მიკროსკოპით მისი აღმოჩენა შეუძლებელია. დაავადების დიაგნოსტიკისთვის გამოსაკვლევ პირს უღებენ ნაცხს და მას პოლიმერულ-ჯაჭვური რეაქციით (პჯრ, დნმ დიაგნოსტიკა) ან იმუნოფლუორესცენციური მეთოდით იკვლევენ. დიაგნოსტიკა შესაძლებელია ვენიდან აღებული სისხლის მიკოპლაზმის საწინააღმდეგო ანტისხეულების შემცველობაზე გამოკვლევითაც.

მკურნალობა. მიკოპლაზმოზს ანტიბიოტიკებით მკურნალობენ, მაგრამ გასათვალისწინებელია, რომ მიკოპლაზმა გამძლეა სულფანილამიდებისა და პენიცილინის ჯგუფის პრეპარატების მიმართ, ამიტომ ინიშნება მაკროლიდები, ტეტრაციკლინი, აზალიდი, ცეფალოსპორინები, ფტორქინოლონი. ამ პრეპარატების გამოყენების შედეგად კლინიკური ნიშნები სრულიად ქრება და ანალიზები ნორმალიზდება, მაგრამ, ზოგიერთი მეცნიერის აზრით, გამომწვევის სრული ლიკვიდაცია ვერ ხერხდება.
თუ ადამიანს, რომელსაც მიკოპლაზმოზი აღმოაჩნდა, ჰყავს რეგულარული სქესობრივი პარტნიორი, აუცილებელია ამ უკანასკნელის მკურნალობაც. წინააღმდეგ შემთხვევაში ხელახალი დაინფიცირება გარდაუვალია, რადგან დაავადება იმუნიტეტს არ ტოვებს.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:26 | შეტყობინება # 395
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
მიოკარდიტი
მიოკარდიტი მიოკარდიუმის ანთებით გამოწვეული დაავადებაა, რომლის დროსაც ანთება ვითარდება როგორც მიოკარდიოციტებში, ისე ინტერსტიციულ ქსოვილებში, სისხლძარღვებსა და პერიკარდიუმშიც. მიოკარდიტმა შესაძლოა ტრანსფორმაცია განიცადოს და ჩამოყალიბდეს კარდიომიოპათია.
მიოკარდიტს ყველაზე ხშირად ვირუსული ინფექცია, რევმატიზმი, დიფტერია იწვევს, თუმცა არ არის გამორიცხული, ტოქსინების, მედიკამენტების, აუტოიმუნური, ალერგიული და ანთებითი ფაქტორების ზემოქმედებითაც განვითარდეს.

მიოკარდიუმის გამომწვევი ფაქტორები
ინფექციური ფაქტორი:
ვირუსები - A და B ჯგუფის კოქსაკის ვირუსი, ექოვირუსი, პოლიოვირუსი, ყბაყურას, ჩუტყვავილას და წითურას ვირუსები, გრიპის ვირუსი, არბოვირუსი, ციტომეგალოვირუსი, აივ ინფექცია, ფსიტაკოზის ვირუსი;
რიკეტსიები - ცხელების, ტიფის გამომწვევები;
სპიროქეტა - სიფილისის, ლეპტოსპიროზის, ბორელიოზის გამომწვევები;
სოკო - ასპერგილა, კანდიდა, კრიპტოკოკი;
პარაზიტები - ტრიპანოსომა, ტოქსოპლაზმა, ტრიქინელა;
მოწამვლა - ზოგიერთი ანტიდეპრესანტი, მალარიის საწინააღმდეგო პრეპარატები, ფენოთიაზიდები, ციკლოფოსფამიდი, ადრიამიცინი, კორტიკოსტეროიდები, ლითიუმი, ალკოჰოლი, კოკაინი, კობალტი, დარიშხანი, ტყვია, ვერცხლისწყალი, ფოსფორი, ნახშირჟანგი, მწერების შხამი, გველის შხამი;
ენდოკრინულ-მეტაბოლური ფაქტორი - ჰიპოკალციემია, ჰიპომაგნიემია, ჰიპოფოსფატემია, ჰიპერთირეოზი, ჰიპოთირეოზი, კატექოლამინების სიჭარბე;
ალერგიული ფაქტორი - სულფანილამიდები, მეთილდოპა, პენიცილინი, ტუბერკულოზის საწინააღმდეგო პრეპარატები, ანტიკოაგულანტები, ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული საშუალებები, შარდმდენები;
ფიზიკური ფაქტორი - ცხელება, ჰიპოთერმია, რედიაცია;
რევმატული ფაქტორი - რევმატიზმი, სისტემური წითელი მგლურა, დერმატომიოზიტი.
სიმპტომები და მიმდინარეობა. განასხვავებენ მიოკარდიტის მწვავე, ქვემწვავე და ქრონიკულ ფორმებს. კლინიკური სურათი ბევრად არის დამოკიდებული ეტიოლოგიურ ფაქტორზე. დაავადება შესაძლოა მიმდინარეობდეს როგორც უსიმპტომოდ, ასევე მძიმე კლინიკური სურათით - გულის პროგრესირებადი უკმარისობის სახით. მძიმე მიმდინარეობის დროს მოსალოდნელია კოლაფსი, ოლიგურია, თრომბოემბოლია და უეცარი სიკვდილი.
ავადმყოფები უმეტესად უჩივიან უსიამოვნო შეგრძნებასა და მჩხვლეტ ან ყრუ ტკივილს გულის არეში. ტკივილი ხანგრძლივია და არ უკავშირდება ფიზიკურ დატვირთვას. გარდა ტკივილისა, აღინიშნება გულის ფრიალი, ტაქიკარდია, გულის რიტმისა და გამტარობის სხვა დარღვევები, ქოშინი, სისუსტე, სუბფებრილური ტემპერატურა (ზოგჯერ - უფრო მაღალიც). ხშირია სახსრებისა და კუნთების ტკივილი გულმკერდის მიდამოში.
დიაგნოსტიკა. მიოკარდიუმის დიაგნოზის დასადგენად საჭიროა მისი გამომწვევი ფაქტორის იდენტიფიკაცია. ეტიოლოგიური ფაქტორის გამოსავლენად იკვლევენ სისხლს, განავალს, ხახის ლორწოვანს, მიოკარდიუმის ბიოპტატს. კეთდება ეკგ, ექოკარდიოგრაფია, რენტგენოგრაფია.

მკურნალობა. მიოკარდიტის მკურნალობა მიმართულია მისი გამომწვევი მიზეზის წინააღმდეგ. წარმატებული მკურნალობის აუცილებელი პირობაა არითმიის კონტროლი. გულის უკმარისობის განვითარების შემთხვევაში ინიშნება შარდმდენები და პერიფერიული ვაზოდილატატორები.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:27 | შეტყობინება # 396
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
მიომა
საშვილოსნოს მიომა კუნთოვანი ქსოვილისგან განვითარებული კეთილთვისებიანი სიმსივნეა. იგი ყველაზე გავრცელებული დაავადებაა და გინეკოლოგიურ დაავადებათა 10-27%-ს შეადგენს, ვლინდება სხვადასხვა ასაკობრივ ჯგუფში, თუმცა ყველაზე ხშირად 40 წელს გადაცილებულ ქალებში გვხვდება.
ამ დაავადებაზე საუბრისას ხშირად იყენებენ ტერმინებს ლეიომიომა (საერთაშორისო სახელწოდება), ფიბრომიომა, რაბდომიომა. მიომას, რომელიც მხოლოდ გლუვკუნთოვანი ქსოვილისგან შედგება, ლეიომიომა ეწოდება, თუმცა ასეთი რამ იშვიათია - მიომა კუნთოვან ბოჭკოებთან ერთად შემაერთებელ ქსოვილსაც შეიცავს. როდესაც ეს უკანასკნელი უფრო მეტია (კუნთოვანი ქსოვილისა და შემაერთებელი ქსოვილის თანაფარდობაა 1:3), სიმსივნეს ფიბრომიომას უწოდებენ (ლათინური სიტყვიდან ფიბრა - ბოჭკო). განივზოლიანი კუნთოვანი ბოჭკოებით წარმოდგენილ მიომას რაბდომიომა ეწოდება.
საშვილოსნოს მიომის დროს საშვილოსნოს კუნთოვანი შრის უჯრედები აქტიურად მრავლდება, რაც, უწინარეს ყოვლისა, ქალური სასქესო ჰორმონების - ესტროგენების ჭარბი სეკრეციით არის გამოწვეული. ესტროგენები ასტიმულირებს საშვილოსნოს მიომის ზრდას, ხოლო პროგესტერონი, პირიქით, მის უკუგანვითარებას იწვევს, თუმცა სისხლში ესტროგენებისა და პროგესტერონის ნორმალური შემცველობა მიომის არსებობას არ გამორიცხავს.
მიომური კვანძი სხვადასხვა ზომისა და ფორმისა, ერთეული ან მრავლობითია, იწონის რამდენიმე გრამიდან კილოგრამამდე, ზოგჯერ - მეტსაც. მიომური კვანძები იზრდება ან მუცლის ღრუს, ან საშვილოსნოს ღრუს მიმართულებით. ზოგიერთი კვანძი სწრაფად იზრდება და ირგვლივ მდებარე ორგანოებზე ზეწოლისას უსიამოვნო სიმპტომებს იწვევს, ზოგი კი ნელა, უსიმპტომოდ ვითარდება და პროფილაქტიკური დათვალიერებისას შემთხვევით აღმოაჩენენ ხოლმე. მიომური კვანძები უმეტესად (95%) საშვილოსნოს სხეულში, შედარებით იშვიათად (5%) კი საშვილოსნოს ყელში მდებარეობს.
კვანძის მდებარეობის მიხედვით განასხვავებენ მიომის რამდენიმე ფორმას:
ინტერსტიციულს (მდებარეობს საშვილოსნოს კედელში);
სუბმუკოზურს (მდებარეობს საშვილოსნოს ლორწოვანი გარსის ქვეშ და მიმართულია საშვილოსნოს ღრუსკენ);
სუბსეროზულს (მდებარეობს საშვილოსნოს ზემოდან, პერიტონეუმის ქვეშ. ზოგჯერ აქვს სქელი ფუძე ან ფეხი).
საშვილოსნოს მიომის მიზეზი ბოლომდე არ არის დადგენილი. მიაჩნიათ, რომ საშვილოსნოს მიომის განვითარებაში ბრალი მიუძღვის ჰიპოთალამუს-ჰიპოფიზ-საკვერცხე-საშვილოსნოს სისტემაში არსებულ დარღვევებს.
დადგენილია, რომ საშვილოსნოს მიომის გენეზში განსაზღვრულ როლს ასრულებს ორგანიზმის იმუნოლოგიური რეაქტიულობის ცვლილება, განსაკუთრებით - ქრონიკული ინფექციური კერების არსებობა, ასევე მემკვიდრეობითი განწყობა.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:27 | შეტყობინება # 397
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
სიმპტომები და მიმდინარეობა. საშვილოსნოს მიომის კლინიკური სურათი დამოკიდებულია ავადმყოფის ასაკზე, დაავადების ხანგრძლივობაზე, მიომური კვანძების ლოკალიზაციაზე, თანმხლებ გენიტალიურ და ექსტრაგენიტალიურ პათოლოგიებსა და და სხვა ფაქტორებზე.
სიმსივნის განვითარების ადრეულ სტადიაზე (რომელიც უმეტესად ქალის რეპროდუქციულ ასაკს ემთხვევა) ვითარდება ხანგრძლივი და ჭარბი მენსტრუაცია (მენორაგია). შედარებით უფროს ასაკში შესაძლოა თავი იჩინოს აციკლურმა სისხლდენებმა. უხვი სისხლდენა ხშირად ანემიას იწვევს.
ავადმყოფი ზოგჯერ ტკივილს უჩივის. მუდმივი ტკივილი მუცლის ქვედა ნაწილში და წელის არეში ხშირად იმით არის განპირობებული, რომ გაზრდილი სუბსეროზული კვანძები იწვევენ სეროზული გარსის გაჭიმვას ან მენჯის ნერვულ წნულს აწვებიან. ზოგჯერ ტკივილს მიომურად შეცვლილ საშვილოსნოში დისტროფიული და ნეკროზული ცვლილებები იწვევს. მენსტრუაციის დროს შეტევისებური ტკივილი ახასიათებს სუბმუკოზური ლოკალიზაციის სიმსივნეს. ზოგჯერ ტკივილი მუდმივი და ძლიერია, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც მიომური კვანძი განიერი იოგის ფურცლებს შორის მდებარეობს.
საშვილოსნოს ქვედა მესამედში, წინა ან უკანა ზედაპირზე მდებარე მიომურმა კვანძებმა შესაძლოა შარდის ბუშტისა და სწორი ნაწლავის ფუნქციის დარღვევა გამოიწვიონ.
ქალების დაახლოებით 28%-ს არაფერი აწუხებს და სიმსივნეს შემთხვევით აღმოაჩენენ ხოლმე მცირე მენჯის ღრუს ორგანოების ულტრაბგერითი გამოკვლევისას.

გართულება. საშვილოსნოს მიომის ყველაზე ხშირი გართულებაა კვანძის ნეკროზი, რასაც მისი კვების დარღვევა იწვევს. ასეთი გართულება, წესისამებრ, დიდი ზომის მიომური კვანძების არსებობის ან კვანძის ფეხზე შემოგრეხის შემთხვევაში ვითარდება. ამ დროს მწვავე მუცლის კლინიკური სურათი აღინიშნება.

მიომა და ორსულობა. მიომის დროს ორსულობა შესაძლებელია, თუმცა სირთულეები არსებობს. კერძოდ, გაძნელებულია ჩასახვა, ვინაიდან მიომა ახშობს საშვილოსნოს მილებს, ხელს უშლის სპერმატოზოიდების გადაადგილებას, არღვევს ოვულაციას. როდესაც უშვილობის ყველა სხვა მიზეზი აღმოფხვრილია, მიომის ამოკვეთა საგრძნობლად ზრდის ჩასახვის ალბათობას.
თუ მიომა დიდია და საშვილოსნოს ღრუს დეფორმაციას იწვევს, მისი ამოკვეთის შემდეგ შვილოსნობის ფუნქციის შენარჩუნება საკმაოდ ძნელია, მით უმეტეს, ოპერაციას შესაძლოა მოჰყვეს სისხლდენა და საშვილოსნოს ამოკვეთა გახდეს საჭირო.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:27 | შეტყობინება # 398
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
მიომის გავლენა ორსულობაზე
ორსულობის პირველ ტრიმესტრში გართულებები თავს მხოლოდ მაშინ იჩენს, როდესაც პლაცენტა მიომური კვანძის არეში მდებარეობს ან კვანძი (კვანძები) მეტისმეტად დიდია. დიდი ზომის მიომური კვანძი ნაყოფის შენარჩუნებას ართულებს.
აბორტის უშუალო მიზეზია:
საშვილოსნოს მომატებული კუმშვადობა (მიომის დარღვევისას მისგან გამოთავისუფლდება პროსტაგლანდინები - ფიზიოლოგიურად აქტიური ნივთიერებები, რომლებიც საშვილოსნოს შეკუმშვას იწვევს);
საშვილოსნოში სისხლის მიმოქცევის დარღვევა;
ნეიროენდოკრინული დარღვევები;
ქრონიკული ინფექციური დაავადებები;
საშვილოსნოს ლორწოვანი გარსის პათოლოგიები (ჰიპერპლაზია, საშვილოსნოს ენდომეტრიუმის პოლიპოზი).
ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრებში მიომის არსებობისას იმატებს ნაადრევი მშობიარობის რისკი, რის მიზეზადაც საშვილოსნოში თავისუფალი ადგილის შემცირებას და საშვილოსნოს კუმშვადობის მომატებას მიიჩნევენ. რაც უფრო დიდია მიომური კვანძი, მით უფრო მაღალია ნაადრევი მშობიარობის ალბათობა. ამასთანავე, დიდი მნიშვნელობა აქვს კვანძის მდებარეობას და პლაცენტასთან კონტაქტს. დიდი ზომის მიომა ნაყოფის ზრდასა და განვითარებაზეც მოქმედებს. არის შემთხვევები, როდესაც ბავშვები თავის ქალას თანდაყოლილი დეფორმაციითა და კისერმრუდობით იბადებიან, რაც, სავარაუდოდ, მიომის ზეწოლით არის გამოწვეული. დიდი მიომის მქონე ორსულებს ხშირად უჩნდებათ მცირეწონიანი შვილები. ორსულობისას სისხლის მიმოქცევის დარღვევის გამო მიომურ კვანძში ვითარდება პათოლოგიური ცვლილებები, ზოგჯერ - ანთებითი და ინფექციური პროცესები, თრომბოზები და თრომბოემბოლიური გართულებები. ამ მახასიათებლებზეა დამოკიდებული ორსულობის გართულებები მიომის დროს.
რისკი დაბალია, როდესაც მიომური კვანძი:
მდებარეობს საშვილოსნოს ტანში, ფუძეზე; კუნთებს შორის ან პერიტონეუმის ქვეშ;
ზომით არ აღემატება 5-6 სმ-ს;
რაოდენობით არ აღემატება 4-ს;
არ იწვევს საშვილოსნოს ღრუს დეფორმაციას;
მდებარეობს პლაცენტიდან მოშორებით;
ულტრაბგერითი გამოკვლევა ქსოვილთა სტრუქტურის ვცლილებას არ ავლენს.
რისკი მაღალია, როდესაც კვანძი:
მდებარეობს ლორწოვანი გარსის ქვეშ ან საშვილოსნოს ქვედა ნაწილში;
ზომით აღემატება 7 სმ-ს;
5-ზე მეტია;
იწვევს საშვილოსნოს ღრუს დეფორმაციას;
დარღვეულია ქსოვილთა სტრუქტურა;
მდებარეობს პლაცენტის ახლოს.
მიომიან ორსულთა ნახევარს მშობიარობა უხანგრძლივდება. გარდა ამისა, ხშირად საჭირო ხდება მშობიარობის საკეისრო კვეთით დასრულება. საკუთრივ მიომა ნაყოფის დაბადებას ხელს არ უშლის; პრობლემა ის არის, რომ მიომური კვანძი (მეტადრე - დიდი ზომისა) ხშირად შერწყმულია ნაყოფის მდებარეობის ისეთ ანომალიასთან, რომლის დროსაც ფიზიოლოგიური მშობიარობა შეუძლებელია (განივი და ირიბი მდებარეობა, მენჯითა და სახით წინ მდებარეობა).
მშობიარობის დროს ხშირია პლაცენტის აცლა (განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც მიომა პლაცენტის უკან მდებარეობს).
მიომა ხშირად მშობიარობის შემდგომ პერიოდსაც ართულებს. კერძოდ, მოსალოდნელია მშობიარობის შემდგომი სისხლდენა, ინფექციური დაავადებები და საშვილოსნოს არასრული უკუგანვითარება (საშვილოსნო არ იკუმშება და არ იბრუნებს საწყის ზომას).


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:28 | შეტყობინება # 399
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
ორსულობის გავლენა მიომაზე
ორსულობისთვის აუცილებელია სისხლში ესტროგენებისა და პროგესტერონის მაღალი შემცველობა, მიომაზე კი ერთიც მოქმედებს და მეორეც. ორსულობისას ჰორმონულთან ერთად ხდება მექანიკური ცვლილებებიც, კერძოდ, საშვილოსნოს კუნთოვანი გარსი (მიომეტრიუმი) დიდდება და იწელება. ძლიერდება სისხლის მიმოქცევა საშვილოსნოს კედელში. მიომაზე ეს ცვლილებები მით უფრო მეტ გავლენას ახდენს, რაც უფრო მეტად არის ჩათრეული პათოლოგიურ პროცესში საშვილოსნო. ორსულობისას მიომა იზრდება, მაგრამ ეს არ არის ჭეშმარიტი ზრდა - სიმსივნის ზომების მატება თვით საშვილოსნოს ზრდით არის განპირობებული. მიომური კვანძის უმნიშვნელო გადიდება უმთავრესად პირველ და მეორე ტრიმესტრებში აღინიშნება. მესამეში მიომა პატარავდება. მთელი ორსულობის განმავლობაში მიომის მნიშვნელოვანი ზრდა ძალზე იშვიათია და ორსულობის მიმდინარეობაზე გავლენას პრაქტიკულად არ ახდენს. ორსულობისას უფრო ხშირია სხვა მოვლენები, კერძოდ, მიომის დეგენერაცია (დარღვევა), რაც მიომის კვანძის ნეკროზს (სიკვდილს), შეშუპებას, კისტებს, სისხლდენებს და სხვა უსიამოვნებებს იწვევს. დეგენერაციული ცვლილებები შესაძლოა განვითარდეს ორსულობის ნებისმიერ ვადაზე, ასევე - მშობიარობის შემდგომ პერიოდში.

დიაგნოსტიკა. საშვილოსნოს მიომის დიაგნოსტიკა რთული არ არის - გადიდებული, მოძრავი, უმტკივნეულო, კვანძოვანზედაპირიანი, მკვრივი საშვილოსნოს შემჩნევა ჩვეულებრივი გინეკოლოგიური გასინჯვითაც შესაძლებელია.
უკანასკნელ ხანს საშვილოსნოს მიომის ზომებისა და კვანძის ლოკალიზაციის დასადგენად ფართოდ გამოიყენება ულტრაბგერითი სკანირების მეთოდი.
საშვილოსნოს მიომის დიაგნოსტიკისთვის გამოიყენება კვლევის ენდოსკოპიური მეთოდები: ჰისტეროსკოპია (საშვილოსნოს შიგნითა ზედაპირის დათვალიერება), ლაპაროსკოპია, კოლპოსკოპია (საშოს დათვალიერება). ჰისტეროსკოპიით შესაძლებელია მიომის სუბმუკოზური ფორმის, ასევე თანმხლები დაავადებების - ენდომეტრიოზის, პოლიპოზის გამოვლენა.
საშვილოსნოს მიომის მქონე პაციენტის გამოკვლევისას აუცილებელია განსაკუთრებული ონკოლოგიური სიფრთხილე: უნდა გამოირიცხოს საკვერცხეების სიმსივნე, კიბოსწინარე პროცესები, ენდომეტრიუმისა და საშვილოსნოს ყელის საშოსმხრივი ნაწილის კიბო.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:28 | შეტყობინება # 400
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
მკურნალობა. არსებობს საშვილოსნოს მიომის მკურნალობის ორი მეთოდი: კონსერვატიული და ქირურგიული. თითოეულ მათგანს თავისი ჩვენებები და უკუჩვენებები აქვს. მკურნალობის მეთოდის არჩევისას ითვალისწინებენ ავადმყოფის ასაკს, პრემორბიდულ (ავადმყოფობის წინა) ფონს, თანმხლებ ექტრაგენიტალიურ და გინეკოლოგიურ დაავადებებს, ჰორმონულ დარღვევებს, სიმსივნის ზრდის ხასიათს, მიომური კვანძის განლაგების თავისებურებებს, მენსტრუალური ციკლის დარღვევას, ანემიზაციას და სხვა.
მიომას კონსერვატიულად მკურნალობენ მძიმე ფორმის, ასევე თანმხლები ექსტრაგენიტალიური დაავადებების შემთხვევებში, როდესაც ოპერაციული ჩარევა უკუნაჩვენებია. ჰორმონოთერაპიის დანიშვნა მიზანშეწონილია პრემენოპაუზურ (კლიმაქსის წინა) პერიოდში. სუფთა გესტაგენები ინიშნება, როდესაც მიომის ასაკი არ აღემატება 5 წელს. მენსტრუალური ციკლის დარღვევისას მკურნალობა ტარდება ესტროგენ-გესტაგენური პრეპარატებით. აღსანიშნავია, რომ ჰორმონული მკურნალობა ფუნქციური დიაგნოსტიკური ტესტების კონტროლის თანხლებით მიმდინარეობს.
საშვილოსნოს მიომის კონსერვატიული მკურნალობის უკუჩვენებაა:
საშვილოსნოს მიომის სუბმუკოზური ფორმა;
ინტერსტიციული ლოკალიზაციის კვანძი ცენტრიპეტალური (ცენტრისკენული) ზრდით და საშვილოსნოს ღრუს მკვეთრი დეფორმაციით;
მიომური კვანძის ნეკროზი;
ეჭვი საშვილოსნოს მიომის ავთვისებიან გადაგვარებაზე.
საშვილოსნოს მიომის ქირურგიული მკურნალობის ჩვენებაა:
სიმსივნის სწრაფი ზრდა და დიდი ზომა;
ანემიის საწინააღმდეგო თერაპიის მიუხედავად გამოხატული ანემიზაცია;
მიომის სუბმუკოზური ფორმა;
საშვილოსნოს ყელის მიომა;
კვანძის ნეკროზი;
შარდის ბუშტისა და სწორი ნაწლავის ფუნქციის დარღვევა.
ოპერაცია შეიძლება იყოს როგორც პალიაციური (კვანძის ამოსახსვრა), ისე რადიკალური (საშვილოსნოს ამპუტაცია ან ექსტირპაცია). ასევე აუცილებელია მასალის აღება ჰისტოლოგიური კვლევისთვის სიმსივნის კეთილთვისებიანობის დასადასტურებლად.
ორსულობისას ქირურგიულ ჩარევას ძალიან იშვიათად მიმართავენ - მხოლოდ მაშინ, როდესაც მიომური კვანძი მეტისმეტად სწრაფად იზრდება, აწვება მეზობელ ორგანოებს და იწვევს ძლიერ, აუტანელ ტკივილს. ზოგჯერ ორსულობის შესანარჩუნებლად მინიმალური ქირურგიული ჩარევაც საკმარისია. ოპერაცია აბორტსა და ნაადრევ მშობიარობას მხოლოდ ძალიან მძიმე შემთხვევებში იწვევს.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:28 | შეტყობინება # 401
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
მონონუკლეოზი
ინფექციური მონონუკლეოზი (იგივე ფილატოვის დაავადება, პფაიფერის დაავადება, ჯირკვლოვანი ცხელება, სუბლეიკემიური ლეიკოციტოზი, კეთილთვისებიანი ლეიკემია, ლიმფომონოციტური ანგინა და სხვა) ეპშტეინ-ბარის ვირუსით (EBV) გამოწვეული პირველადი ინფექციაა, რომელსაც ახასიათებს ცხელება, ინტოქსიკაცია, ტონზილიტი, ელენთის, ღვიძლისა და ლიმფური კვანძების გადიდება, პერიფერიულ სისხლში ატიპური მონონუკლეარების არსებობა. EBV, სხვა ჰერპესვირუსების მსგავსად, ორგანიზმში ხანგრძლივად პერსისტირებს და შესაძლოა მიიღოს როგორც ქრონიკული, ასევე ლატენტური ფორმა პერიოდული გამწვავებით.
EBV მთელ მსოფლიოში ფართოდ არის გავრცელებული. ვირუსით ინფიცირებულია ზრდასრული მოსახლეობის 90-95%. განვითარებად და დაბალგანვითარებულ ქვეყნებში ინფიცირება უმთავრესად ბავშვობაში და ახალგაზრდობისას ხდება, ხოლო მაღალგანვითარებულ ქვეყნებში - სქესობრივი მომწიფებისა და პოსტპუბერტატულ პერიოდში. ბავშვებში ეპშტეინ-ბარის ვირუსით პირველადი ინფექცია სუბკლინიკურად ან მსუბუქი ტონზილიტის სახით მიმდინარეობს. განვითარებად ქვეყნებში კლინიკურად მანიფესტირებული ინფექციური მონონუკლეოზი შედარებით იშვიათია. ზრდასრულებში EBV-ით პირველადი ინფიცირების შედეგად ვითარდება ინფექციური მონონუკლეოზის ტიპური მწვავე ფორმა. მაღალგანვითარებულ ქვეყნებში კლინიკურად მანიფესტირებული ინფექციური მონონუკლეოზი ხშირია. ავადობენ უმთავრესად 14-16 წლის გოგონები და 16-18 წლის ვაჟები. 40 წელს გადაცილებულები იშვიათად ავადდებიან.
ინფექციის წყაროა ავადმყოფი ან ვირუსმატარებელი. ამ მხრივ განსაკუთრებული მნიშვნელობა ენიჭებათ სუბკლინიკური ფორმით დაავადებულებს. ინფექცია გადაეცემა ჰაერწვეთოვანი, კონტაქტური, ალიმენტური, ტრანსფუზიული, სქესობრივი, იშვიათად - ვერტიკალური და ორგანოთა ტრანსპლანტაციის გზით. ამათგან ყველაზე მნიშვნელოვანია გადაცემის კონტაქტური გზა. ინფექციური მონონუკლეოზის ერთ-ერთი სახელწოდება, "კოცნის დაავადება", ინფექციის გადაცემის ყველაზე გავრცელებულ გზაზე მიუთითებს. ეკონომიკურად განვითარებულ ქვეყნებში EBV-ის სეროპრევალენტობა განსაკუთრებით მაღალია სქესობრივად აქტიურ სტუდენტებს შორის.
მწვავე ინფექციის დროს ვირუსი ნერწყვთან ერთად 16-18 თვის განმავლობაში გამოიყოფა. პრაქტიკულად ჯანმრთელი, ლატენტურად ინფიცირებული პირების 20-30% ვირუსს მთელი სიცოცხლის განმავლობაში გამოყოფს.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:28 | შეტყობინება # 402
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
სიმპტომები და მიმდინარეობა. გამოვლინების კვალობაზე, განასხვავებენ ინფექციური მონონუკლეოზის შემდეგ ფორმებს:
კლინიკური ნიშნების მიხედვით - ტიპურს, ატიპურსა და სუბკლინიკურს;
სიმძიმის მიხედვით - მსუბუქს, საშუალო სიმძიმისას და მძიმეს;
მიმდინარეობის მიხედვით - მწვავეს და ქრონიკულს.
ინფექციური მონონუკლეოზის ტიპური ფორმა
საინკუბაციო პერიოდი, რომელიც ბავშვებში უფრო ხანმოკლეა, ვიდრე მოზრდილებში, 4-დან 18-დღემდე, იშვიათად - 8 კვირამდე მერყეობს. დაავადების ტიპური ფორმა იწყება მწვავედ, ერთბაშად, ან პროდრომული ნიშნებით - შემცივნებით, ოფლიანობით, მოუსვენრობით, თავის ტკივილით, მიალგიით (კუნთების ტკივილი), უგუნებობითა და უმადობით. პროდრომული ნიშნები შესაძლოა 1-2 კვირა გაგრძელდეს, შემდეგ კი თავს იჩენს ინფექციური მონონუკლეოზისათვის დამახასიათებელი ტრიადა: ცხელება, ყელის ტკივილი და ლიმფური კვანძების გადიდება.
ცხელება პაციენტთა 90%-ს აღენიშნება და 10-14 დღე გრძელდება. საღამოს საათებში ტემპერატურა ყველაზე მაღალია (38-390C). შესაძლოა განვითარდეს სხვაგვარი სურათიც: ტემპერატურა სუბფებრილური იყოს და მთელ თვესაც გასტანოს.
დაავადების ერთ-ერთი პათოგნომური ნიშანია ტონზილიტი, რომელიც შესაძლოა იყოს კატარული, ლაკუნური, ფოლიკულური და წყლულოვან-ნეკროზული. ის ან დაავადების დასაწყისშივე იჩენს თავს, ან მოგვიანებით - მე-5-7 დღეს, დაავადების სხვა ნიშნების გამოვლენისა და ცხელების შემდეგ. ზოგჯერ ანთება იმდენად ინტენსიურია, რომ შეშუპებული ნუშურები ერთმანეთს ეხება. ცხვირ-ხახის ნუშურების გადიდების გამო ცხვირით სუნთქვა ჭირს, აღინიშნება სტრიდორი - პირღია, ხმაურიანი სუნთქვა - და ცხვირის ტემბრით ლაპარაკი. ასეთი რამ უმთავრესად 1-დან 7 წლამდე ასაკის ბავშვებს ახასიათებთ და დიაგნოსტიკური ღირებულება აქვს. მოზრდილებში ეს სიმპტომი ნაკლებინტენსიურია. მნიშვნელოვანია, რომ მონონუკლეოზურ ტონზილიტთან ერთად შესაძლოა განვითარდეს სტრეპტოკოკული წარმოშობის ფარინგიტი. მონონუკლეოზური ტონზილიტის დროს ხახის უკანა კედელი მარცვლოვანი, გაფხვიერებული, შეშუპებული და ჰიპერემიულია. სასის რკალებზე, ნაქზე, ნუშურებზე ჩნდება მოთეთრო-მოყვითალო ან მონაცრისფრო ფხვიერი ნადები, რომელიც ადვილად სცილდება ლორწოვანს და არ იწვევს სისხლდენას. ინფექციური მონონუკლეოზის დროს ტონზილიტის ხანგრძლივობა უმეტესად ტემპერატურული რეაქციის ხანგრძლივობას ემთხვევა.
პოლილიმფადენოპათია ინფექციური მონონუკლეოზის მუდმივი კლინიკური ნიშანია. ყველაზე ხშირად და ადრე თავს იჩენს ლიმფური კვანძების გადიდება კისრისა და ყბისქვეშა ლიმფური კვანძების, განსაკუთრებით კი მკერდ-ლავიწ-დვრილისებრი კუნთის გასწვრივ. გადიდებული კვანძები ამ არეებში ძეწკვივით არის განლაგებული, მოძრავია, უმტკივნეულო, შეხებისას - ოდნავ მგრძნობიარე. პერილიმფური შეშუპება იშვიათია. ლიმფური კვანძები ზოგჯერ მთელ სხეულზე დიდდება (გენერალიზებული ლიმფადენოპათია), ზოგჯერ კი ერთი ან ორი ადგილის (მაგალითად, კისრისა და იღლიის, კისრისა და საზარდულის არის) ლიმფადენოპათიით შემოიფარგლება. გენერალიზებული ლიმფადენოპათიის დროს მეზენტერული ლიმფური კვანძებიც დიდდება, რის გამოც ავადმყოფს ეწყება მუცლის ტკივილი, ზოგჯერ კი მუცლის ფარის გაღიზიანების გამო გულისრევა და ღებინებაც. გადიდებული ლიმფური კვანძები არ ჩირქდება. ტემპერატურის დაწევის შემდეგ ისინი უმალვე იწყებს დაპატარავებას, მაგრამ შესაძლოა, ოდნავ გადიდებული თვეობით დარჩეს.
ინფექციური მონონუკლეოზის დროს ღვიძლი გადიდებულია, რბილია, შეხებისას უმტკივნეულო. მონონუკლეოზური ჰეპატიტი უმეტესად უსიყვითლო ფორმით მიმდინარეობს, იშვიათად კი ღვიძლის გადიდებას თან სდევს სიყვითლეც. ამ დროს აღინიშნება ღვიძლის ფუნქციის ზომიერი მოშლა (ჰიპერბილირუბინემია, ჰიპერამინოტრანსფერაზემია და სხვა). ეს პათოლოგიური ძვრები დაავადების მე-6-10 დღიდან ვითარდება. ღვიძლის დაპატარავება შედარებით გვიან იწყება, ვიდრე სხვა ნიშნების უკუგანვითარება. არცთუ იშვიათად რეკონვალენსცენციის პერიოდში ღვიძლი გადიდებული რჩება.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:28 | შეტყობინება # 403
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
ელენთის გადიდება ინფექციური მონონუკლეოზის ერთ-ერთი კარდინალური ნიშანია. იგი ვლინდება დაავადების მე-2-3 დღიდან და იშვიათად მძიმე გართულებით - ელენთის გახეთქვით - მთავრდება. ელენთის ზომა მე-3-4 კვირიდან უბრუნდება ნორმას.
გამონაყარი ავადმყოფთა 5%-ს აღენიშნება. ის სხვადასხვა ფორმისაა - ლაქოვანი, კვანძოვანი, პეტექიური (წინწკლოვანი სისხლჩაქცევები), ქუნთრუშასებრი, მულტიფორმული ერითემა, ურტიკარია (ჭინჭრის ციება) - და, წესისამებრ, ტანსა და კიდურებს არის მოდებული. იმ ავადმყოფთა უმრავლესობას, რომლებიც ამპიცილინს იღებდნენ, აღენიშნება კაშკაშა წითელი ფერის მედიკამენტური გამონაყარი - ე. წ. მაკულურ-პაპულური აფეთქება. 90-100%-ში ის ამპიცილინით მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ ვლინდება (თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ დაავადებულს აუცილებლად ექნება ასეთი რეაქცია პენიცილინის ჯგუფის პრეპარატებზე).
ლაბორატორიული მაჩვენებლებიდან დამახასიათებელია ლეიკოციტოზი პერიფერიულ სისხლში. იშვიათად დაავადების პირველ-მეორე დღეს გამოხატულია ლეიკოპენია, ლეიკოციტოზი კი მე-5-6 დღიდან ვლინდება. ასევე ვლინდება ატიპური მონონუკლეარები და პლაზმური უჯრედები.
მსუბუქი ფორმა. ავადმყოფის საერთო მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია, სუბიექტური ჩივილები არ აქვს. აღინიშნება უმნიშვნელო ინტოქსიკაცია. ზომიერად არის გამოხატული ცხვირით სუნთქვის გაძნელება, ტონზილიტი, ლიმფური კვანძების გადიდება. პერიფერიული სისხლის სურათი უმნიშვნელოდ არის შეცვლილი. ტემპერატურა 37,5-380C-ის ფარგლებშია. დაავადება დაახლოებით ერთ კვირას გასტანს. შემდეგ კლინიკური ნიშნები სწრაფად ლაგდება.

საშუალო სიმძიმის ფორმა. ავადმყოფი უჩივის ცხვირით სუნთქვის გაძნელებას, საერთო სისუსტეს, უმადობას, ზოგჯერ - მუცლის ტკივილს. იშვიათია ღებინება და გულისრევა. ინტოქსიკაცია ზომიერად არის გამოხატული. ტემპერატურა 38-390C-ს არ აღემატება. პერიფერიული სისხლის მხრივ ცვლილებები მკვეთრი არ არის. ავადმყოფობა დაახლოებით 10 დღე გრძელდება. სიმპტომები შედარებით ნელა უკუვითარდება.
მძიმე ფორმა. კლინიკური ნიშნები მკვეთრად არის გამოხატული. აღინიშნება ძლიერი ინტოქსიკაცია. ელენთა შესამჩნევად არის გადიდებული. გამოხატულია ჰეპატომეგალია. ხშირია ამ დაავადების მძიმე გართულებები. ტემპერატურა 39,5-400C-ს აღწევს. დაავადება ხანგრძლივდება - 15 დღეზე მეტხანს, ზოგჯერ თვეზე მეტხანსაც გასტანს.
ატიპური ფორმა. აღინიშნება ერთი ან ორი არცთუ მკვეთრად გამოხატული კლინიკური სიმპტომი (მაგალითად, მხოლოდ ელენთის გადიდება და ტემპერატურის მომატება ან ტონზილიტი და ყბისქვეშა ლიმფური კვანძების გადიდება). თავს იჩენს ინფექციური მონონუკლეოზისთვის არაპათოგნომური სიმპტომებიც: მენინგოენცეფალიტი, პერიკარდიტი და სხვა. ამ შემთხვევაში დიაგნოზს პერიფერიული სისხლის ანალიზითა და იმუნოლოგიური რეაქციებით აზუსტებენ.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:29 | შეტყობინება # 404
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
სუბკლინიკური ფორმა. ინფექციური მონონუკლეოზისთვის დამახასიათებელი კლინიკური ნიშნები გამოხატული არ არის. დიაგნოზს აზუსტებს სეროლოგიური რეაქცია.
ქრონიკული ფორმა. EBV-ით პირველადი ინფიცირების შემთხვევაში განვითარებული კლინიკური ნიშნები 4 თვემდე იშვიათად გრძელდება. თუ დაავადება 6 თვეზე მეტხანს გაგრძელდა, ყალიბდება მონონუკლეოზის ქრონიკული ფორმა. მისთვის დამახასიათებელია ასთენოვეგეტატიური სინდრომი (უძლურება, დაღლილობა, დეპრესია), გახანგრძლივებული სუბფებრილური ტემპერატურა პერიოდული მატებით, მორეციდივე ფარინგიტი, ტკივილი და სიმძიმის შეგრძნება მარჯვენა ფერდქვეშ, მეტეორიზმი, ანორექსია, ართრალგია, მიალგია. ობიექტური ნიშნებიდან გამოხატულია პოლილიმფადენოპათია, ჰეპატოსპლენომეგალია. ცვლილებებია სისხლის ბიოქიმიურ ანალიზში. პერიფერიულ სისხლში იმატებს ატიპური მონონუკლეარებისა და ჰეტეროფილური ანტისხეულების რაოდენობა.
ჩამოთვლილი კლინიკური ნიშნები შესაძლოა 3-5 წელიც გაგრძელდეს.
ინფექციური მონონუკლეოზის ქრონიკული ფორმის დიაგნოზი სამ ძირითად კრიტერიუმს ეფუძნება. ესენია:
1. დაახლოებით 6 თვის წინ გადატანილი მძიმე დაავადება, რომელიც ლაბორატორიულად დადასტურებულ იქნა როგორც მწვავე ინფექციური მონონუკლეოზი;
2. რიგ ორგანოში ცვლილებათა აღმოჩენა: ინტერსტიციული პნევმონია, ძვლის ტვინის ელემენტის ჰიპოპლაზია, უვეიტი, ლიმფადენოპათია, პერსისტული ჰეპატიტი, სპლენომეგალია;
3. დაზიანებულ ქსოვილებში EBV-ის ბირთვის ანტიგენის აღმოჩენა ანტიკომპლემენტური იმუნოფლუორესცენციის მეთოდით.
ქრონიკული EBV-ინფექცია შესაძლოა მიმდინარეობდეს ქრონიკული ჰეპატიტის სახით. მონონუკლეოზურ ჰეპატიტს კეთილთვისებიანი მიმდინარეობა ახასიათებს.
გართულებები. ინფექციური მონონუკლეოზი იშვიათად რთულდება პარატონზილიტით, ოტიტით, პნევმონიით, ნევრიტით, პლექსიტით, მენინგოენცეფალიტით, პოლირადიკულონევრიტით, მიოკარდიტით და სხვა. იშვიათი, მაგრამ უმძიმესი გართულებაა ელენთის გახეთქვა, რაც მუცლის ძლიერი ტკივილით და შოკით ვლინდება.

დიაგნოსტიკა. ინფექციური მონონუკლეოზის დიაგნოზი კლინიკური ნიშნებისა და ლაბორატორიული მონაცემების საფუძველზე დაისმის. აუცილებელია დიფერენცირება ტოქსიკური დიფტერიისგან, სტრეპტოკოკული ეტიოლოგიის ანგინისგან, ვირუსული ჰეპატიტებისგან, ციტომეგალოვირუსული ინფექციისგან, მწვავე ტოქსოპლაზმოზისგან, ადენოვირუსული ინფექციისგან, მწვავე ლეიკოზისგან, პირველადი აივ-ინფექციისა და წითურასგან.

მკურნალობა. ინფექციური მონონუკლეოზის პროგნოზი, ჩვეულებრივ, კეთილსაიმედოა, თუმცა აღწერილია ელენთის გახეთქვის და სიკვდილის ერთეული შემთხვევები.
ინფექციური მონონუკლეოზი სპეციფიკურ მკურნალობას არ საჭიროებს. უმთავრესად ტარდება პათოგენეზური და სიმპტომური თერაპია. დაავადების პირველი ორი კვირის განმავლობაში რეკომენდებულია წოლითი რეჟიმის დაცვა, განსაკუთრებით - გამოხატული სპლენომეგალიის დროს, ასევე - ადვილად მოსანელებელი, ვიტამინებით მდიდარი და მაღალკალორიული საკვებისა და სითხეების მიღება.
სიმპტომური თერაპია გულისხმობს:
დაავადების მწვავე ფაზაში - პირის ღრუს ანტისეპტიკური ხსნარებით სანაციას;
ცხელების შემთხვევაში - არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებებისა და აცეტამინოფენის გამოყენებას;
მკვეთრი ინტოქსიკაციის დროს - დეზინტოქსიკაციური ხსნარების ინტრავენურ გადასხმას.


http://seaman.ge
 
SEAMANთარიღი: ორშაბათი, 28.06.2010, 17:29 | შეტყობინება # 405
ყველაზე მაგარი ფორუმელი
ჯგუფი: ადმინისტრატორები
შეტყობინებები: 1423
რეპუტაცია: 1
სტატუსი: Offline
მოტეხილობა
მოტეხილობა ნიშნავს ძვლის მთლიანობის დარღვევას, რასაც მასზე მოქმედი ძალა იწვევს. ამ დროს ზიანდება არა მარტო ძვალი, არამედ მის ირგვლივ მდებარე რბილი ქსოვილებიც: კუნთები, ფასცია, მყესი, სისხლძარღვები, ნერვები და სხვა.
არსებობს დაავადება არასრულყოფილი ოსტეოგენეზი. ამ დროს ძვლებს თანდაყოლილი მსხვრევადობა ახასიათებს და შესაძლოა, მოტეხილობა უბრალო მოძრაობამაც კი გამოიწვიოს. ეს დაავადება უმთავრესად ბავშვთა ასაკში გვხვდება. ასეთ ბავშვებს "შუშისას" უწოდებენ. გარდა ამისა, არსებობს ძვლის დაავადებები, რომლებიც პათოლოგიურ მოტეხილობას იწვევს: ტუბერკულოზი, სიმსივნე და სხვა.
ქალებს ხანდაზმულ ასაკში ადვილად სტყდებათ ბარძაყის ძვლის ყელი. ბარძაყის ძვლის ყელს, სხვა ძვლებისგან განსხვავებით, არ გააჩნია ძვლისაზრდელა და ამიტომ სიმტკიცეც ნაკლები აქვს. თუ ამას დაერთო დემინერალიზაციაც (რომელიც მენოპაუზის შემდეგ ვითარდება და ორგანიზმში მიმდინარე ჰორმონულ ძვრებს უკავშირდება), ის კიდევ უფრო სუსტდება, ამიტომ მოსატეხად ზოგჯერ უმნიშვნელო ტრავმაც კი კმარა. მეტიც: არის შემთხვევები, როცა ფეხზე მდგომ ადამიანს თავისთავად სტყდება ბარძაყის ძვალი - ის იმდენად არის დასუსტებული, რომ სხეულის სიმძიმეს ვერ უძლებს.
დემინერალიზაცია არ არის პათოლოგია, ეს ფიზიოლოგიური პროცესია და მის თავიდან ასაცილებლად 40 წელს გადაცილებულმა ქალებმა საკვები დანამატების სახით უნდა მიიღონ მინერალები, რომლებიც ძვლებისთვის აუცილებელია: კალციუმი და მაგნიუმი, ასევე - ვიტამინები.
ასევე ხშირია სხივის ძვლის მოტეხილობა მაჯის სახსართან ახლოს. აქაც ანალოგიურ მიზეზებთან გვაქვს საქმე. განსხვავება ის არის, რომ ბარძაყის ყელის მოტეხილობა ოპერაციულ მკურნალობას მოითხოვს, სხივის ძვლის მოტეხილობა კი კონსერვატიულს ემორჩილება.

მოტეხილობათა კლასიფიკაცია
კანის დაზიანების მიხედვით მოტეხილობა ორგვარია: ღია და დახურული.
ღია მოტეხილობის დროს დაზიანებულ ადგილას ჩნდება ჭრილობა და ძვალს გარემოსთან აქვს კონტაქტი, ამიტომ იქმნება მოტეხილობის არეში მიკრობების შეჭრის, ამის კვალობაზე კი ადგილობრივი და/ან ზოგადი გართულებების განვითარების საფრთხე. ღია მოტეხილობის დროს, წესისამებრ, რბილი ქსოვილები ძლიერ არის დაზიანებული, რაც ძვლების შეზრდას ართულებს.
დახურული მოტეხილობის დროს კანის მთლიანობა დარღვეული არ არის და ინფექციის შეჭრაც გამორიცხულია.


http://seaman.ge
 
მეზღვაურთა გაერთიანებული ფორუმი » ☜♡☞ მეზღვაურთა ფორუმი ☜♡☞ » ☜♡☞ მედიცინა, კულინარია და დიეტა ☜♡☞ » სამედიცინო ენციკლოპედია
ძებნა:

ჰოსტერი uCoz